Sukienkowe przeboje

I tak to właśnie jest - najpierw się dołącza do wydarzenia, potem czas szybko ucieka, a na końcu okazuje się, że z pierwotnego pomysłu nic nie zostało.

Może jedno - to dalej jest sukienka...

Materiał sukienkowy kupiłam w ciemno, bez macania. Przyjechał, poleżał sporo czasu i w końcu postanowiłyśmy z Maszyną go przerobić. Świetnie nadała się do tego Anna Moda na szycie 1/2014.

Najlepiej wyglądał model nr 1, skoro na początku i wygląda prosto, to chyba trudne być nie może?

A kuku! Może...

1. Rozmiarówka

Przede wszystkim jak sie uczy szyć, to korzysta się z gotowców. Umówmy się - nie umiem (jeszcze) zmieniać wielkości wykrojów. Gotowca wzięłam w rozmiarze 38, czyli najmniejszym. Może akurat zanim ją skończę, to przytyję... Nic z tego, powiewający w każdym kierunku namiot rozeźlił mnie do tego stopnia, że pociachałam boki. I zszyłam. I się nie zmieściłam. Stały patent w moim przypadku. W każdym razie z tego powodu doszedł zamek na plecach. Gwoli ścisłości - w przepisie nie ma mowy o zamku.

1a. Przeczucie mówi mi też, że on jest trochę za długi. Jest? Wymieniać?? Innego nie miałam chwilowo, 

a naprawdę chciałam wykończyć sukienkę (albo ona mnie). Zamki akurat wszywać lubię.

2. Podwinięcie

Nic trudnego, przejechałam juz zygzakiem jakieś milion kilometrów we wszystkie strony, co jest koniecznością, gdy overlocka się nie posiada. Efekt ze sztuki na sztukę coraz lepszy, jeszcze trochę i będę to robić z zamkniętymi oczami. Ależ ja nie narzekam, tylko dalej uważam, że szycie na maszynie jest jak jazda samochodem... (obtarłam zderzak).

3. Rękawy

Prościzna generalnie, można zaszewki robić, podwijać, skracać. Lubię je.

4. Dekolt

No żeby go szlag trafił! Zszyć części plisy, przypiąć, przyszyć. Wyciąć naddatki... trzy dni później zrobić dziurkę na guzik. Guzik doszyć. Czytałam te punkty często, głośno, drukowanymi literami - nic nie pomogło, zszyte plisy wylądowały w koszu, depresja zajrzała w oczy i wtedy podwinęłam nieszczęsny dekolt wkoło ręcznie. Że prawie lamówka, proszę państwa. Ręczna.

Guzika nawet nie wybierałam, bo przecież i tak nie miałam do czego go przyszyć.

5. Walka z dekoltem

To jeszcze nie koniec przebojów. Przecież rozmiar całości był za duży, w związku z tym rozcięcie na nieszczęsną plisę dekoltu powoli sięgało pępka. Nie o to mi chodziło, ale zszycie dwóch połaci materiału na środku przodu uznałam za mało gustowne. Dlatego powstała wstawka z tego samego materiału (niewykluczone, że za prawą uznałam złą jego stronę...) w kształcie trójkąta, podnosząca trochę linię wycięcia (może trochę za za mało, da się jeszcze zrobić).

Wkładka wstawiła się w sukienkę ręcznie.

6. Zagłada dekoltowa

Natomiast pokazana góra dekoltu interesująco rozchodzi się na boki i każe mi się zastanowić - co z nią zrobić. Koncepcja haftki tak czy siak wymaga podniesienia najniższego punktu cięcia. I przerażająco jasno widzę, że na tym się skończy...

Podsumowując - cuda wyszły, a nie sukienka z gazetowego wykroju. Kolory na zdjęciach zależą od pory fotografowania (dzień i noc) i wielu ustawień aparatu, których też się uczę. Wykrój to jeszcze nie wszystko. Sukienka da się nosić. Granatowa nić wybrana specjalnie, dzięki temu nie jest mdło. Widać niedociągnięcia, ale jak wiemy hasło bloga brzmi "zmagania", a nie "perfekcyjna krawcowa". Wszywanie plis dekoltowych wymaga korepetycji. A żelazko naprawy (zasługa kota - ja bym nie rzucała żelazkiem o podłogę). Do noszenia raczej dobiorę pasek, może to będzie lepsze. Ale czy wtedy ten długi zamek...?

 

Aj!?!?

 

Sukienka próbowała wziąć udział w akcji:

II wyzwanie szyciowe 

I już :)