Jak trafiło stare dżinsy

Ano czas je trafił. Cudne były, wygodne, rozciągnięte, sprane, u-lu-bio-ne po prostu. Służyły dzielnie, dopóki ich nie trafiło i pojawiły się dziury.

Hm..., z jednej strony dziurawe portki modne są, ale ja jakoś za modą nie nadążam, chyba, że przypadkiem:); z drugiej - jakby to powiedzieć, wiek robi swoje i wcale nie wiem, czy jestem już taka duża (dojrzała znaczy), czy nudna, ale jakoś... dziurawe... chyba nie! 

Spodnie trafiły więc w otchłań rzeczy "na kiedyś, po coś" (co aktualnie zajmuje nam dwie spore szafki), a potem zaczęłam romans z Maszyną.

Czytanie blogów o szyciu nauczyło mnie, że Łuczniczka dżins przyjmie jak swój i problemów robić nie będzie. Ale to teoria. W praktyce potrzebowałam specjalnej igły.

Gdy już byłam na etapie "w środku nocy zapytaj, a powiem jaka igła do czego" z otchłani wyjrzały portki. Szału nie było, bo to męskie portki były, więc tylko skróciłam nogawki. Teraz dalej leżą, czekając na inspirację. Moją - ich nie podejrzewam.

Natomiast sprane, u-lu-bio-ne powiedziały "zrób z nami coś". No to je opitoliłam :) pozbywając się wszystkich dziur.

Potem pozostało już zszyć dół w ramach dna torebki. Potem rozpruć i zszyć na nowo, bo Maszyna pojechała z ułańską fantazją, mimo specjalnej igły do dżinsu.

Przygotowałam podszewkę, z bawełny w serduszka (no wiem, ten mój wiek... ale może torba spodoba się znajomej nastolatce?) (przypomina mi się, że jednak aktualnie nastolatki ubierają się na czarno, nie na różowo...) (kurka, znowu mam to pruć??)

Potem do dżinsowej warstwy przyczepiłam kilka ćwieków i zszyłam trochę prosto, a trochę na siłę podszewkę z dżinsem. Aha, z nogawki dorobiłam ucho torebkowe i zostało ono wszyte między dwie warstwy materiałów. Do szczęścia brakuje guzika lub kawałka rzepa. Chyba dorzucę...

Po namyśle z Maszyną - dorzuciłyśmy torebce do imidżu:) kawałek łańcuszkowej bransoletki, co by nastolatka była bardziej "trendi", aczkolwiek teraz się zastanawiam, czy jednak ten róż przejdzie... Co mnie strzeliło z tymi serduszkami? I jeszcze różowe??