Kratownica

Kratownica zaczęła chodzić mi po głowie, od kiedy obejrzałam zdjęcia patchworków na innych szyjących blogach. Albo blogach szyjących - jak kto woli :)

Wystarczyło, by pomyśleć: ooo, może/pewnie/no nie wiem/chyba/prawdopodobnie ja też tak mogę!

Potem pomyślałam, że to "może" to jednak głębokie jest...

Oczywiście oglądałam prace zaawansowane jak mistrzostwo świata w sprincie, wskazujące, że dla ich autorek taki tam prawie patchwork to dwa cięcia i kichnięcie:)

 

Oglądałam..., pomijając zupełnie jakiekolwiek opisy. Przecież wycinanie kawałeczków, kawalątków wydaje się ponad moje siły. Niee, inaczej: wycięcie to jedno, ale weź tu człowieku zszyj to potem w miarę prosto!

Ani miara, ani prosto jeszcze mi nie wyszła, więc zwiększyłam (przy pełnych politowaniach spojrzeniach Maszyny) wielkość boku kwadrata do 10cm.

Potem pozbierałam je w szeregach, zszywając wspólne boki. Pasy przyszyłam razem. To znaczy nie ja, a Maszyna. Dała radę, nawet nie mieszając za dużo w ułożeniach kolorów materiałów. Trochę przesadziła, rozmijając się w niektórych rogach kwadracików...

Brzegi zostały podwinięte i całość zaczęła przypominać obrus. Nie do końca pamiętam, jaka myśl przyświecała mi przy szykowaniu kwadratów, oprócz: jasny gwint, w końcu musi mi się udać!; ale skoro całość udaje obrus, to niech obrusem zostanie.

Chociaż dalej po cichu uważam, że zamiast obrusika jest to raczej łapiąca kurz przykrywka na lekko obdrapany stolik...